حجةالاسلام و المسلمین عباسی ولدی بیان کردند:
در مسیر زندگی، همگی با امتحانات و ابتلائاتی روبهرو میشویم که گاه باعث خستگی، دلزدگی و کمآوردن میشود. حجةالاسلام و المسلمین عباسی ولدی دو عامل اصلی برای «کم آوردن در ابتلائات» را تبیین کرده اند:
نخستین و مهمترین دلیل ناتوانی در مواجهه با سختیها، وابستگی به دنیا است. دلبستگی به مال، موقعیت، شهرت یا لذتهای مادی باعث میشود انسان در برابر امتحانات الهی تاب نیاورد.
راه رهایی از دلبستگیهای دنیایی:
عاشق خدا شدن: عشق حقیقی، عشق به خداست؛ عشقی که انسان را از قید دنیا آزاد میکند.
پرهیز از گناه: گناه، مانع رشد عشق الهی است.
توبه سریع: اگر خطایی رخ داد، باید بیدرنگ توبه کرد و مسیر بازگشت را در پیش گرفت.
به بیان دیگر، دلبستگی مانع است و عشق، راه رهایی.
دومین عامل اصلی در کم آوردن، توهم فهم و دانایی جدا از خدا است. گاه انسان تصور میکند که فلسفه زندگی و ابتلائات را بهخوبی میفهمد و همه چیز را درک میکند.
نشانههای توهم دانایی:
تصور فهم کامل از خیر و شر، گذشته و آینده.
تحلیل زندگی بدون در نظر گرفتن نقش خداوند.
خود را دانا و صاحبنظر در کنار خدا پنداشتن.
نتیجه این توهم:
وقتی اتفاقی برخلاف خواسته یا تحلیل ذهنی ما رخ دهد، دچار تزلزل، شک و سؤال میشویم و در واقع «کم میآوریم».
دو عامل اصلی کم آوردن در ابتلائات عبارتاند از:
دلبستگیهای دنیایی
توهم دانایی بدون اتکا به خدا
و دو راهکار مؤثر برای غلبه بر آنها:
عشق به خدا و توبه مداوم
فروتنی در برابر حکمت الهی
با درک این دو اصل، میتوان در برابر سختیهای زندگی ایستاد و از هر ابتلایی سربلند بیرون آمد.