۱. چارچوب گستردهی حجاب و سبک زندگی (سبک زندگی ایرانی اسلامی)
حجة الاسلام و المسلمین صلح میرزایی حجاب و عفاف را صرفاً یک موضوع مجزا نمیداند، بلکه آن را بخشی از یک “کیک بزرگتر” تعریف میکند. این کیک بزرگتر شامل موارد زیر است:
• حیا و عفاف: حجاب و عفاف، خود بخشی از مفهوم بزرگتر “حیا و عفاف” است.
• سبک زندگی ایرانی اسلامی: حیا و عفاف نیز جزئی از کیک بزرگتری به نام سبک زندگی ایرانی اسلامی محسوب میشود.
• ریشههای تاریخی: ایشان تأکید میکند که سبک زندگی ایرانیان حتی پیش از دوران اسلام نیز مبتنی بر باحیا بودن بوده است. این حیا تنها مختص خانمها نبوده، بلکه آقایان نیز تلاش میکردند باحیا باشند و حتی لباسهای ایرانی از جمله همین “قبا” و لباسهای بلند مردان، نشاندهندهی این حیا بوده است.
۲. ضرورت استفاده از روشهای هنری و کار فرهنگی
سخنران معتقد است که برای تبلیغ مفاهیمی مانند نماز و حجاب، نیازی نیست که رویکرد “گل درشت” و بسیار مستقیم اتخاذ شود.
• روشهای هنری: میتوان با استفاده از روشهای هنری این کار را انجام داد؛ همانگونه که صرف شنیدن صدای اذان در یک فیلم میتواند تبلیغی برای نماز باشد.
• نیاز به کار: با وجود تلاشهای مجموعههای فرهنگی و تبلیغی و صدا و سیما، ایشان احساس میکند که در زمینهی حجاب، همچنان نیاز به کار وجود دارد.
۳. جنگ سبک زندگی و نفوذ دشمن
ایشان دستگاه استکبار را متهم میکند که هدفش دقیقاً غالب کردن سبک زندگی خودش است.
• الگوسازی مد و خوراک: با غالب شدن سبک زندگی دشمن، مردم از مدهای تعیین شده توسط او تبعیت میکنند و حتی غذایی را میخورند که او میخواهد.
• پرهیز از تقلید: در روایتی از حضرت نهی شده است که حتی غذای دشمنان خدا خورده شود؛ یعنی سبک زندگی خوراکی و لباس نباید شبیه دشمنان خدا باشد.
• آگاهیبخشی: بسیاری از خواهران و دختران، هنگامی که متوجه شدند شعار «زن، زندگی، آزادی» از زبان منحوس نتانیاهو شنیده شده، متنبه شدند و به خانههایشان بازگشتند.
۴. لزوم ورود عملی به میدان و جهاد فرهنگی
سخنران منتقد این است که بسیاری از برادران و خواهران مؤمن و مسجدی صرفاً به “تعصب خوردن” (غصه خوردن) بسنده میکنند.
• الگوی صدر اسلام: ایشان با استناد به خطبه ۵۶ نهجالبلاغه، سخنی از امیرالمؤمنین (ع) را نقل میکند که فرمودند اگر یاران صدر اسلام مانند شما کار میکردند، اسلام گسترش نمییافت؛ آنها با پدران، عموها و فرزندان خود جنگیدند و ایمانشان کم نشد.
• مسئولیت فعال: هر فرد باید در هر جایی که هست، قدم جلوتر حرکت بکند. این فعالیت باید شامل کمک به مسجد، کار فرهنگی در مدارس، و حمایت از تلاشهای طلاب (که در معرض حجمهای متعدد و حتی شهادت هستند) باشد.
• نقش همگان: کسانی که بیان، قلم، یا فعالیت در فضای مجازی دارند، باید از ابزار خود استفاده کنند.
• روش برخورد: کار فرهنگی باید با ادبیات خوب، گفتوگوی صمیمی و هدیه دادن انجام شود، چرا که بسیاری از دختران منصف هستند و دیدهاند که جبههی مقابل “رحمی به چادری و غیر چادری” ندارد.
۵. نگاه ملی به حجاب و تفکیک مسئله فرهنگی از امنیتی
آقای صلح میرزایی تأکید میکند که باید مقولهی حجاب را با مقیاس ملی بررسی کرد.
• خطای دید تهرانی: نگاه کردن به حجاب و عفاف از دیدگاه تهرانی یا برخی نقاط خاص ممکن است منجر به اشتباه شود.
• وضعیت عمومی: بسیاری از زنان و دختران کشور محجبه هستند، اما دلیلی نمیبینند که هر روز در خیابانها قدم بزنند تا این موضوع را نشان دهند؛ بلکه در محل کار و زندگی خود هستند.
• اولویت امنیتی: ایشان معتقد است آنچه در حال حاضر بیشتر دیده میشود، بیش از اینکه یک تحول فرهنگی باشد، یک کار امنیتیه.
• نیاز به برخورد انتظامی: مقابله با کسانی که وظیفه خود میدانند با وضعیت نامناسب «دوردور» کنند، نیازمند کار امنیتی و پلیسی است.
• ابهام قانونی: در حال حاضر، نه قانون قبلی در دستور کار است و نه قانون جدید ابلاغ شده است.
۶. مطالبهی عمومی و مقایسه با غرب
مسئلهی حجاب تنها دغدغهی افراد مذهبی نیست، بلکه حتی خانمهای کمحجاب و شلحجاب نیز در این زمینه مطالبهگر هستند.
• نگرانی والدین: این افراد نیز اعتراض میکنند زیرا میخواهند پسر و دخترشان بتوانند با آرامش از خانه بیرون بیایند.
• قوانین غرب: صحنههایی که در ایران دیده میشود، در بسیاری از کشورهای غربی و اروپایی “قفله” (کنترل شده) است و چنین صحنههایی دیده نمیشود.
• برخورد با عریانی: در غرب آییننامههایی وجود دارد و کوتاه نمیآیند؛ به عنوان مثال، پلیس سریعاً کسانی را که به نشانه اعتراض عریان شده بودند، دستگیر کرد.
۷. هدف نهایی استکبار: تجزیهی ایران
جبههی استکبار برای ضربه زدن به ایران برنامهریزی کرده است.
• ایران چندپاره: هدف آنها “یک ایران چندپاره” است.
• مقدمهی فرهنگی: مقدمهی این هدف آن است که از نظر فرهنگی کاری کنند که نوجوانان و جوانان هیچ عِرقی نسبت به ایران نداشته باشند.
• تقلید فرهنگی: این امر شامل پوشیدن لباسهای آنها، آرایش مو به شیوهی آنها و تقلید از سبک زندگی آنهاست. این تقلید فرهنگی، اولین پرچمی است که آنها در یک کشور میکارند تا در نهایت بتوانند آن کشور را دچار مشکل کنند.
